Hausnarketa
Beti pentsatu izan dut norberaren existentzia leku handiegia dela bizitzeko, azalera handiko territorioa sentitzen naiz Ni. Sarriegitan gertatzen zait hain zabalera handikoa izanik galdu egiten naizela nire barreneko bideetan. Baino azken finean, hau da dakidan gauza: beti naizela Ni. Ezin naiz horretaz desjabetu, ezin Ni hori alde batera utzi eta materia soil bilakatu. Askotan, ni neu nire gustukoa ez izan arren eta beste norbait izan behar larria sentitzen badut ere.
Oinak lurretik zentimetro batzuetara ditudala ibiltzeko ohitura dut. Bada niretzat espazioan egoteko modu bat, suspentsioan bezala. Ingurua deserosoegi begitantzen zaidanean igotzen naiz ezerezezko lurzoru horretara, eta bertatik begiratzen dut inguratzen nauen masa aspergarri eta neketsua. Munduari eta amildegiari begiratzeko beste modu bat da honako hau.
Jendeak, Dinak esaterako, badu beti ipar-hego ardatzen arabera mugitzeko joera. Iparraldean eta Hegoaldean gure zalantzei erantzunak emateko lekuak egongo balira bezala. Nik nahiago izaten dut Ekialdetik Mendebaldera abiatzea. Jakinik Mendebalderantz joatea Ekialdera iristeko modua baino ez dela. Jakinik, norabide infinitu bat baino ez dela honakoa. Baliteke erantzun ezaren norabidea izatea, baino nahiago ditut bide metamorfosikoak, erantzun absolutuei diedan beldurra saihesteko ematen didaten heinean behintzat.
Arantza San Sebastian. Hitza bide, bizia xede liburutik jasoa
Ohiturak
Santu guztien egunean, zemendiaren lehenengoan, Bizkaiko mutiko-neskatxa askok honeek kantaten dabez.
Berezko testua:
“Domuru Santuru. Santuru,
txarri andi bat il dogu,
buztana ez bestea yan dogu,
bera lapikoan daukagu."
ZUZTARRETATIK AHORA
No hay comentarios:
Publicar un comentario